စာရေးဆရာမ Marilyn McEntyre (မာရီလင် မက်အန်ထိုင်ရား)က “မနာလိုငြူစူခြင်း၏ဆန့်ကျင်ဘက်က ချီးမွမ်းခြင်းပဲ” ဟုမိတ်ဆွေတစ်ဦးထံမှသိရှိခဲ့ရသည်။ ထိုမိတ်ဆွေတွင် မိမိအရည်အချင်းများကို မျှော်လင့်ထားသလို တိုးတက်အောင် မလုပ်နိုင်သည့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာမသန်စွမ်းမှုနှင့် နာတာရှည်ရောဂါရှိလျက်ပင် သူမသည် ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို ထူးခြားစွာဖော်ပြနိုင်၍ အခြားသူများနှင့်အတူ ချီးမွမ်းနိုင်သည်။ သူမသည် မကွယ်လွန်မီ “တွေ့ကြုံခံစားရသမျှအတွက် ကျေးဇူးတင်ချီးမွမ်းခဲ့သည်”။

ဤ “မနာလိုငြူစူခြင်း၏ဆန့်ကျင်ဘက်က ချီးမွမ်းခြင်းပဲ” ဟူသောအမြင် သည် ကျွန်မစိတ်၌စွဲလျက်၊ ဤသို့ နှိုင်းယှဥ်မှုကင်းပြီး အခြားသူများအတွက် လေးနက်စစ်မှန်သောဝမ်းမြောက်ခြင်းဖြင့် အသက်ရှင်ကြသည့် ကျွန်မ၏ အသက်တာရှိ သူငယ်ချင်းများကို သတိရစေသည်။

မနာလိုခြင်းသည် အလွယ်တကူကျသွားနိုင်သော ထောင်ချောက်ဖြစ်သည်။ “ငါသာ ဒီလိုဖြစ်ရင်… ဟိုလိုဖြစ်ရင်… ရုန်းကန်နေရမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဝမ်းနည်းနေရမှာ မဟုတ်ဘူး”ဟု မနာလိုမှုက တီးတိုးရေရွတ်ကာ ကျွန်မတို့၏အနက်ရှိုင်းဆုံးသော အားနည်းချက်များ၊ ဒဏ်ရာများနှင့် အကြောက်တရားများကို မှီပြီးရှင်သန်သည်။

ရှင်ပေတရုက ယုံကြည်သူသစ်များအား သတိပေးထားသကဲ့သို့ပင် မနာလိုခြင်းက ကျွန်ုပ်တို့အား ပြောသည့် အလိမ်အညာများကို ‘ပယ်ရှားရန်’ တစ်ခုတည်းသောနည်းမှာ သမ္မာတရား၌ နက်ရှိုင်းစွာ အမြစ်တွယ်နေပြီး “သခင်ဘုရား၏ကျေးဇူးတော်ကို မြည်းစမ်းကြ”ရန် ဖြစ်သည် (၁ ပေ ၂:၁-၃)။ ကျွန်ုပ်တို့ပျော်ရွှင်မှု၏မျိုးစေ့အစစ်အမှန်သည် “အသက်ရှင်၍ အစဥ်အမြဲတည်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်” ဖြစ်ကြောင်းကို သိရှိပါက ကျွန်ုပ်တို့သည် “စင်ကြယ်သောစိတ်နှင့် အချင်းချင်းအားကြီးသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ရှိ” နိုင်ပါသည် (၁:၂၃)။

ကျွန်ုပ်တို့သည် အမှန်စင်စစ် “ရွေးချယ်တော်မူသောအမျိုး”၊ “ပိုင်ထိုက်တော်မူသောအပေါင်းအသင်း” ဖြစ်ကြောင်းကို အမှတ်ရပါက နှိုင်းယှဥ်မှုကို စွန့်လွှတ်လိုက်နိုင်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် “မှောင်မိုက်ထဲမှ အံ့ဖွယ်သောအလင်းတော်သို့ခေါ်သွင်းတော်မူ”ခြင်းကို ခံရကြပါပြီ (၂:၉)။