ငယ်ရွယ်စဥ်က ကျွန်မသည် သတ်မှတ်ရက်အတွင်း အချိန်မီ စာမူအပြီးရေးနိုင်အောင် မစရန် ဘုရားသခင်ထံ ဆုတောင်းခြင်းက မသင့်တော်ဟုထင်ခဲ့သည်။ အခြားလူများတွင် မိသားစုပြဿနာများ၊ ကျန်းမာရေး အကြပ်အတည်း၊ အလုပ်အကိုင် အဆင်မပြေမှုများ၊ ငွေကြေးလိုအပ်ချက်စသော ပိုကြီးမားသော လိုအပ်ချက်များရှိသည်ဟု ကျွန်မဘာသာ တွေးနေခဲ့သည်။ ကျွန်မလည်း အထက်ပါအမှုအရာများကို ကြုံဖူးခဲ့ပါသည်။ ဘုရားသခင်ထံ ဆုတောင်းရလောက်အောင် အချိန်မီစာမူပြီးအောင် ရေးရမည့်ကိစ္စက သေးငယ်လွန်းသည်။ သို့သော်လည်း မည်သည့်အခက်အခဲများ ကြုံတွေ့ရပါစေ၊ လူအများအတွက် ဘုရားသခင်မစကူညီပေးသည့် နမူနာများစွာကို သမ္မာကျမ်းစာတွင် ရှာတွေ့ပြီးနောက် ကျွန်မ၏အမြင်ကို ပြောင်းလဲခဲ့သည်။

ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်တွင်၊ မိဇပါမြို့၌ ဣသရေလအမျိုးသားတို့သည် ရန်သူဖိလိတ္တိလူတို့၏တိုက်ခိုက်ခြင်း ခံရ၍ ကြောက်ရွံ့ကာ “ရှမွေလအား၊ အကျွန်ုပ်တို့၏ ဘုရားသခင်ထာဝရဘုရားသည် အကျွန်ုပ်တို့ကို ဖိလိတ္တိလူတို့လက်မှ ကယ်တင်တော်မူမည်အကြောင်း အကျွန်ုပ်တို့အဖို့ အစဉ်မပြတ် ဆုတောင်းပါလော့”ဟု ဆိုကြ၏(၁ ရာ ၇:၈)။ ထို့ကြောင့် ရှမွေလသည် ဣသရေလအမျိုးကိုယ်စား သိုးသူငယ်ကို မီးရှို့ရာယဇ်ပူဇော်ပြီး ဣသရေလအမျိုးအဖို့ ဆုတောင်းသောအခါ “ထာဝရဘုရား နားထောင်တော်မူ”သည်(:၉)။

“ရှမွေလသည် မီးရှို့ရာယဇ်ကို ပူဇော်စဉ်အခါ၊ ဖိလိတ္တိလူတို့သည် ဣသရေလ အမျိုးကို တိုက်ခြင်းငှာ ချဉ်းလာကြ၏။ ထာဝရဘုရားသည်လည်း၊ ထိုနေ့၌ ဖိလိတ္တိ လူတို့အပေါ်မှာ ပြင်းစွာမိုးချုန်းစေ၍၊ သူတို့တပ်ကို ဖျက်တော်မူသဖြင့်၊ ဣသရေလ အမျိုးရှေ့မှာ ရှုံး”စေတော်မူ၏ (:၁၀)။

ထို့နောက် “ရှမွေလသည် ကျောက်ကိုယူ၍ မိဇပါမြို့နှင့် ရှင်မြို့စပ်ကြားမှာ ထူထောင်သဖြင့်၊ ထာဝရဘုရားသည် ငါတို့ကို ယခုတိုင်အောင် မစတော်မူပြီဟုဆိုလျက်၊ ထိုကျောက်ကို ဧဗနေဇာအမည်ဖြင့် မှည့်လေ၏”(:၁၂)။ ရှမွေလသည် ဘုရားသခင်၏လူတို့ကိုကူညီသော ကိုယ်တော့်အား အမှတ်ရစေရန် ဧဗနေဇာခေါ် “အကူအညီပေးသောကျောက်”ကို အထိမ်းအမှတ်စိုက်ထူခဲ့သည်။

ဘုရားသခင်ထံ အကူအညီတောင်းခံခြင်းသည် အစဥ်သင့်လျော်ပေသည်။ ယနေ့ပင် ကိုယ်တော့်ကို ခေါ်ကြပါစို့။