ဆောင်းရာသီရောက်တိုင်း ဆောင်းဝင်တော့မည်ကိုသိသည့် ဖိုးရွှေလိပ်သည် အိုင်ကြမ်းပြင် အနက်သို့ ငုတ်ဆင်းသွားပြီး သူ့ကိုယ်ကို အညစ်အကြေးများ၊ ရွံ့များနှင့် ဖုံးပစ်လိုက်သည်။ သူ့အခွံထဲဝင်ပြီး ငြိမ်သက်စွာနေသည်။ သူနှလုံးရပ်လုနီပါးအထိ နှလုံးခုန်နှေးသွားသည်။ မအေးခဲသွားယုံတမယ် ခန္ဓာကိုယ်အပူချိန် ကျဆင်းသွားသည်။ အသက်လည်း မရှူတော့ဘဲ ငြိမ်သက်စွာ စောင့်ဆိုင်းသည်။ ၆လကြာမျှ ထိုသို့နေပြီးမှ သူ့အရိုးထဲမှ ကယ်စီယံဓာတ်ထွက်လာပြီး သွေးကြောထဲ ပို့ပေးသည်။ သို့ဖြင့် သူ၏ပုံသဏ္ဌာန် စတင် ပြောင်းလဲလာသည်။
သို့သော် ရေခဲအရည်ပျော်သွားချိန်တွင် ရေပေါ်၊ ကုန်းပေါ်တက်ပြီး အသက်ရှူသည်။ သူ့အခွံများ ပြန်လည် ဖွဲ့စည်းပြီးသည့်နောက် နွေးထွေးသော နေရောင်ခြည်ကို သူခံစားရတော့မည်။
ဆာလံဆရာ၏ ဘုရားသခင်ကို မျှော်လင့် စောင့်စားခြင်းအကြောင်း ဖော်ကျူးချက်ကို ဖတ်ရင်း ဖိုးရွှေလိပ်ကို ကျွန်ုပ်သတိရမိသည်။ ဆာလံဆရာသည် “ပျက်စီးရာတွင်းနှင့် အလွန်ဆိုးသောရွံ့ထဲ ရောက်နေသော်လည်း” (ဆာ ၄၀:၂) သူ၏အော်ဟစ်သံကို ဘုရားသခင်ကြားသည်။ ဘုရားရှင်သည် သူ့ကိုကယ်နုတ်ပြီး ခိုင်ခံ့သောအရပ်၌ တည်စေသည်။ သူသီချင်းဆိုနိုင်ခဲ့သည်။
အလုပ်အကိုင် အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းမှုအတွက် အခွင့်အလမ်းအသစ်ပေါ်ရန်၊ ပျက်သွားသည့် ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန်၊ အကျင့်ဆိုးကို ပြင်နိုင်အောင် စိတ်ဓာတ်ခိုင်မာရန် စသည့် ပြောင်းလဲမှုအတွက် တစ်သက်လုံး စောင့်နေရ သည်ဟု သင်ခံစားနေရပါသလား။ ဘုရားသခင်သည် ကြားတော်မူပြီး ကယ်နှုတ်တော်မူ မည်ဟု ဖိုးရွှေလိပ်နှင့် ဆာလံဆရာက သတိပေးနေပါတော့သည်။ AMY PETERSON
